Ernst Daniël  Smid gunt jonge talenten kans in het theater.

Bruggen slaan tussen ‘modern’ en ‘klassiek’, jonge talenten een kans gunnen: het zijn aspecten die Ernst Daniël  Smid hoog in het vaandel draagt. Bovendien heeft zo’n ervaren zanger veel te vertellen. Met collega Francis van Broekhuizen (sopraan) en twee laureaten uit Una Voce Particolare brengt hij een amusante voorstelling met muziektheatrale hoogtepunten en prachtige verhalen. Toegankelijkheid is het toverwoord, verhalen achter de muziek kunnen net het verschil maken. Dat geldt ook voor de ‘jonkies’ in het gezelschap. Maghen Hilgersum en Rutger de Vries, gezegend met de ideale musicaltechniek, weren zich voor de pauze op niveau in operastukken. Maghen kruipt in de huid van Turandot, en Rutger is – met Ernst – een ideale Parelvisser.

In het Kattenduet krijgen Francis en Maghen het publiek aan hun voeten met hun o zo snibbige interpretatie. Eigenlijk is het geen eerlijke strijd. Francis van Broekhuizen zingt Rossini haarzuiver en met de mooiste coloraturen. Een theater vereist versterkt geluid, maar de decibellen brengen je oren diep in het rood. De huidige generatie, opgegroeid met de microfoon, is hier in het voordeel. Dat blijkt na de pauze, als Maghen delicieus haar ervaringen op het bal (My Fair Lady) bezingt en Rutger schittert als Jesus Christ Superstar, beiden met dank aan het uitmuntend negenkoppige orkest onder leiding van Henk Ruiter.

Waar operageschoolden wat statisch het podium bemannen, maakt de nieuwe generatie met een natuurlijke souplesse gebruik van de ruimte. Het is feest op het podium. Evergreens van toen en nu, een iets te lange act over plagiaat in de muziek en een stukje operette voeren naar een prachtige apotheose: Smid met, jawel, Shaffy.

Bron: de Stentor